نام و مرام عباس در ميان قله هاى رفيع ايثار و فداكارى فرزندان آدم از برجستگى خاصى برخوردار است كه آن حضرت را بى مانند و مثال زدنى مى سازد.
او آيينه تمام نماى فضيلت و كرامت و الگوى اخلاص و فتوت است. گويى هر خصلت نيك و صفت پسنديده انسانى در وجود او جمع شده به نحوى كه نام و ياد او با ادب، وفا، ايثار و جانبازى، قرين و همراه است.
عباس، عطشان جانبازى و از خودگذشتگى و علمدار عشق و وفاست. او تشنه اى است كه همه تشنگان تاريخ را سيراب مى كند و شيفتگان حقيقت و فضيلت را به سرچشمه علم و يقين و كوثر ايمان و معرفت رهنمون مى شود.
ابوالفضل العباس اسوه اى است در امتداد اسوه ها و فراتر از اسطوره ها كه نور وجودش نه تنها يكتاپرستان بلكه بنى آدم را تا نهايت تاريخ و پايان عمر جهان به سوى حقيقت هدايت مى كند.
او عشق به اهل بيت (ع) را از مادربزرگوارش، فاطمه كلابيه ( ام البنين) به ارث برده بود. همان زنى كه براى حسن، حسين، زينب و ام كلثوم، يادگاران عزيز حضرت زهرا (س) مادرى مى كرد و خود را خدمتكار آنان مى دانست. وقتى او را «فاطمه» صدا مى كردند، مى گفت: «مرا فاطمه خطاب نكنيد تا ياد غم هاى مادرتان زنده نشود، مرا خادم خود بدانيد.»
با ولادت حضرت عباس در فضاى خانه اميرالمومنين (ع) آميزه اى از غم و شادى به وجود آمد. شادى براى اين مولود خجسته و غم و اشك براى آينده اين فرزند در كربلا، چرا كه اميرالمومنين (ع) وقايع جانگداز روز عاشورا و دشت كربلا را به وضوح مى ديد.
عباس در خانه اميرالمومنين (ع) در دامان مادربزرگوارش و كنار امام حسن (ع) و امام حسين (ع) رشد يافت و تربيت شد. استعداد ذاتى و تربيت خانوادگى او سبب شد كه در كمالات اخلاقى و فضايل معنوى پا به پاى رشد جسمى پيش رود و جوانى كاملا شايسته و ممتاز شود.
آن حضرت نه تنها در قامت و اندام رشيد بود بلكه در خرد و معرفت و جلوه هاى انسانى و اخلاقى هم رشيد بود.
همانگونه كه چهره اش زيبا بود و به همين جهت «ماه بنى هاشم» لقبش داده بودند، خلق و خويى زيبا و پسنديده داشت و صورت و سيرتش داراى جمال و كمال بود.
در تمام صحنه ها در همراهى و پيروى از پدر، همگام با برادران عزيزش حضور داشت. گويا مى دانست براى چه روز بزرگى و چه رويداد عظيمى ذخيره شده و بى صبرانه انتظار مى كشيد تا در ركاب حجت خدا و امام زمانش جان نثارى كند.
عباس همه رشادت و هيبت و توان خود را وقف برادر و امام خويش كرده بود. دشمنان اهل بيت (ع) رعب بسيارى از او در دل داشتند تا آنجا كه از نامش هم به خود مى لرزيدند.
قهرمانى و شجاعت و رشادتش همه جا زبانزد بود. وفايش به امام حسين (ع) و جوانمردى و فداكارى اش سايه امنى بود كه گرفتاران در پناه آن آرام مى گرفتند و احساس امنيت مى كردند.
امام سجاد (ع) فرمود: «خدا عمويم عباس را رحمت كند كه در راه برادرش ايثار و فداكارى كرد و از جان خود گذشت، چنان فداكارى كرد كه دو دستش قطع شد. خداوند نيز به او همانند جعفربن ابيطالب در مقابل آن دو دست قطع شده دو بال عطا فرمود كه با آنها در بهشت با فرشتگان پرواز مى كند. عباس نزد خدا مقام و منزلتى دارد بس بزرگ كه همه شهيدان در قيامت به مقام والاى او غبطه مى خورند.»
از ديگر ويژگى هاى برجسته حضرت ابوالفضل بصيرت و شناخت عميق و پايبندى استوار او به ولايت و راه حق است كه امام صادق (ع) به آن اشاره فرموده اند: «عموى ما عباس داراى بصيرتى نافذ و ايمانى استوار بود. همراه اباعبدالله الحسين (ع) جهاد كرد و آزمايش خوبى داد و به شهادت رسيد.»
ايثار و جانبازى بى نظير عباس پيوسته حركت آفرين و الهام بخش فداكارى هاى بزرگ در راه دين و عقيده بوده و جانبازان و ايثارگران راه حق همواره خود را پيرو و رهپوى آن الگوى جاودان جانبازى و فداكارى مى دانند.
افتخار بزرگ جانبازان عزيز انقلاب اسلامى و جنگ تحميلى نيز در همين تاسى به حضرت ابوالفضل العباس است و نامگذارى روز ميلاد آن حضرت به نام روز جانباز فضيلتى عظيم و فرصتى مغتنم براى همه جانبازان به شمار مى آيد تا با انديشه و تعمق در ويژگى هاى آن حضرت خود را هر چه بيشتر به آن مظهر عشق و صفا و سمبل فضيلت و كرامت نزديك سازند.
